Το βρωμικό οξύ χρησιμοποιείται στην παραγωγή διαφόρων χημικών ουσιών στον φαρμακευτικό τομέα, στον τομέα βαφών και στον χημικό τομέα. Λαμβάνεται γενικά με την προσθήκη θειικού οξέος στο διάλυμα βρωμικού βαρίου. Το βρωμικό οξύ αποσυντίθεται σε βαθμούς 100 και μετατρέπεται σε οξυγόνο και βρώμιο. Τα άλατα του βρωμικού οξέος ονομάζονται βρωμικά.

Κατά την απολύμανση του πόσιμου νερού και του νερού χρήσης, εμφανίζεται βρωμιούχο ιόν. Το βρωμιούχο ιόν που σχηματίζεται κατά τη διάρκεια της οζονίωσης είναι καρκινογόνο. Ως εκ τούτου, είναι πολύ απαραίτητο να γίνουν αναλύσεις βρωμίου και βρωμίου στα ύδατα πόσης και χρήσης. Εάν κατά την απολύμανση υπάρχει βρωμίδιο στο νερό, σχηματίζονται μερικές βρωμιούχες ενώσεις με καρκινογόνες ιδιότητες. Τα άλατα βρωμιδίου, τα οποία αποτελούνται από βρώμιο και ελεύθερο χλώριο, μετατρέπονται σε βρωμικό άλας με οζονισμό και παρατηρείται ρύπανση με βρωμικό άλας στο νερό.

Συνοπτικά, όταν χρησιμοποιείται όζον για την απολύμανση του πόσιμου νερού, σχηματίζονται βρωμικό και άλλα βρωμιωμένα υποπροϊόντα εάν το νερό περιέχει βρωμίδιο. Όταν το πόσιμο νερό που περιέχει βρωμικό άλας εισέρχεται στο σώμα, προκαλεί βλάβη μέσω του νεφρού, του ήπατος και του κεντρικού νευρικού συστήματος. Έχει επίσης κίνδυνο καρκίνου.

Η Υπηρεσία Προστασίας του Περιβάλλοντος των ΗΠΑ (EPA) έχει επίσης επικεντρωθεί περισσότερο στο βρωμικό άλας τα τελευταία χρόνια και έχει θέσει ένα όριο 0,01 ppm για αυτόν τον τύπο ρύπανσης. Εάν το βρωμικό άλας στο πόσιμο νερό είναι 0,5 μg / l και χαμηλότερο, δεν έχει αρνητικές επιπτώσεις στην υγεία. Επιπλέον, επειδή σχηματίζεται βρωμικό άλας ως αποτέλεσμα της οζονίωσης σε νερό που περιέχει βρωμίδιο, συνιστάται να χρησιμοποιηθεί άλλη μέθοδος απολύμανσης.

Ο προσδιορισμός βρωμικού άλατος σε πόσιμο και πόσιμο νερό στο πλαίσιο των χημικών δοκιμών πραγματοποιείται σε εξουσιοδοτημένα εργαστήρια. Οι μελέτες αυτές βασίζονται στα πρότυπα που εκδίδονται από εγχώριες και ξένες οργανώσεις. Το πρότυπο για τον προσδιορισμό του βρωμικού άλατος στο νερό είναι:

• TS 266 Νερά - Νερά για ανθρώπινη κατανάλωση

Σύμφωνα με το πρότυπο αυτό, το πόσιμο νερό δεν πρέπει να περιέχει περισσότερο από 10 μg / l βρωμιδίου.